Γιάννης Μυλόπουλος: "Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά". Μία αναλυτική προσέγγιση(διηγήματα)

 

Γράφει η Αργυρώ Χατζηπαναγιώτου

Το βιβλίο Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά, του *Γιάννη Μυλόπουλου, εκδ. Ιανός, 2020, είναι μία συλλογή 44διηγημάτων,44 μικρών ιστοριών οι οποίες αποτελούν το αφηγηματικό πλαίσιο του βιβλίου. Ο συγγραφέας με έναν ιδιαίτερο και πρωτότυπο τρόπο συνθέτει ρεαλιστικές ιστορίες, στιγμιότυπα της καθημερινότητας και των προβληματισμών των ηρώων του. Τα διηγήματα είναι μία μικρογραφία της δράσης  των ανθρώπων του καιρού μας. Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών κινούνται στο αστικό περιβάλλον και αποτελούν μέρος του κοινωνικού γίγνεσθαι της σημερινής εποχής. Πρωτίστως, ονειρεύονται, αγαπούν, πληγώνονται αλλά δεν πτοούνται, διεκδικούν. Δεν παραμένουν σιωπηλοί, εκφράζουν τα συναισθήματά τους, και αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Κοινό σημείο των ηρώων των ιστοριών είναι η καλή σχέση που έχουν με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η ιδιαίτερη αγάπη που τρέφουν για το κινητό τους τηλέφωνο που φαντάζει ως μία προέκταση του εαυτού τους. Άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας μας πληροφορεί ότι η αρχική ιδέα των ιστοριών καταγράφηκε στο κινητό του τηλέφωνο, και στη συνέχεια οι μικρές ιστορίες πήραν την τελική τους μορφή, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο χαρτί, στην καλαίσθητη έκδοση της συλλογής, με τον τίτλο: Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι πρωτότυπος. Ο συγγραφέας κάνει λογοπαίγνιο με τη λέξη «μήλο» και τη λέξη «μιλιά» που, ουσιαστικά, υποδηλώνει την έννοια του λόγου, την έκφραση. Στο λογοπαίγνιο αυτό θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τα δύο πρώτα γράμματα του επωνύμου του συγγραφέα που συνθέτουν ένα διαφορετικό "Μυ": (Μη, Μι, Μυ). Δεν γνωρίζουμε αν αυτό ήταν στην πρόθεση του συγγραφέα, απλά το αναφέρουμε. Τι θέλει άραγε να μας πει ο Γ. Μυλόπουλος με αυτόν τον αλληγορικό τίτλο; Τι συμβολισμό μπορεί να εμπεριέχει  που μπορεί να σχετίζεται με τους ήρωες και τις προσωπικές τους ιστορίες;

Από αρχαιοτάτων χρόνων, η μηλιά θεωρείται σύμβολο γνώσης και το μήλο ο απαγορευμένος καρπός. Επί παραδείγματι, στη Μυθολογία ο Ηρακλής διέπραξε έναν επίπονο άθλο για να αποκτήσει τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων. Στη Βίβλο η Εύα πήρε το μήλο, τον απαγορευμένο καρπό, από το φίδι, και οι πρωτόπλαστοι εκδιώχθηκαν από τον παραδείσιο κήπο. Σα να θέλει ο συγγραφέας να μας πει,   με τον  δικό του τρόπο, ότι οι ήρωες των ιστοριών, μέσα από τις δυσκολίες που συναντούν σε μία συγκεκριμένη στιγμή, αποκτούν γνώση, "απαγορευμένη" ίσως κάποιες φορές. Αναλογιζόμενοι, όμως, συνειδητοποιούν ότι δεν αρκεί να την κατέχουν αλλά και ότι οφείλουν, κάποια στιγμή, να την εκφράσουν, να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους, και να υλοποιούν τα όνειρά τους, έστω και με τη φαντασία τους. Αυτό το μοτίβο το βλέπουμε σε αρκετές από τις ιστορίες, όπως στο Πεντάστερη γοητεία. «Η απόφαση, λοιπόν, ήταν σχετικά εύκολη. Τριγύριζε συνέχεια με σαρωτικό τρόπο στο μυαλό μου. Δεν έβρισκα το κουράγιο να την υλοποιήσω. Μέχρι που σκάλωσε περήφανα την ημέρα που υποδέχτηκα την καινούργια έκδοση του εαυτού μου. Με τόλμη και γοητεία. (έκφραση οικεία στον αναγνώστη που παραπέμπει στην ομώνυμη αμερικανική σαπουνόπερα που είχε κάνει πάταγο τα προηγούμενα χρόνια). Έναν νέο Λυκούργο, όπως δεν τον έχεις ξαναδεί.»

Στο Νύμφη για πάντα η πρωταγωνίστρια της ιστορίας τολμά με ένα τατουάζ. «Ευτυχώς, υπάρχουν οι φίλοι για να ξέρεις πως είναι όταν νομίζεις πως είσαι μόνη και μακριά απ’ όλους και όλα. Ε, λοιπόν, δεν είσαι. Από μέσα μου ήχησε ένας εσωτερικός μονόλογος, κάνοντας πρόβα με αγωνία για μεμονωμένες λέξεις που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν για πάντα στο μέσα και στο έξω μου. Μ’ένα τατουάζ».

Στο Καλοκαίρι που άλλαξε τη ζωή μου, η πρωταγωνίστρια δεν έπαψε να ονειρεύεται ευτυχισμένες στιγμές: «Στη συνέχεια θα ονειρευτώ τον κολλητό μου παίζοντας ρακέτες και πίνοντας μοχίτο σε μια απροσδιόριστη χρυσαφένια παραλία του Αιγαίου. (…) Επιτέλους έγινε έστω και έτσι. Κάτι είναι κι αυτό. Το παραδέχομαι. Πάλι από την αρχή. Όμορφα πράγματα συμβαίνουν αν τα προκαλείς. Ιδίως αν τα θέλεις με την καρδιά σου».

Οι ιστορίες που περιέχονται στη συλλογή είναι 44. Γιατί άραγε 44 και όχι περισσότερες ή λιγότερες. Μήπως και εδώ υπάρχει κάποιος συμβολισμός; Ίσως. Αν εξετάσουμε τον αριθμό 44 από την πλευρά της αριθμολογίας θα διαπιστώσουμε ότι ο αριθμός συμβολίζει τον αυτοέλεγχο και την πειθαρχία, δίνοντας σε αυτόν που τον χρησιμοποιεί δύναμη. Μέσα από μια ακούραστη προσπάθεια τα εμπόδια μπορεί να ξεπεραστούν. Ο 44 είναι ένας ευνοϊκός αριθμός. Είναι ο αριθμός που επιφέρει θετικές αλλαγές. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει σε πολλούς από τους πρωταγωνιστές των διηγημάτων.

Οι ήρωες των ιστοριών κινούνται στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, της Νέας Υόρκης, στη σύγχρονη εποχή, ανακαλώντας, σε κάποιες ιστορίες, με νοσταλγία στη μνήμη τους, στιγμές του παρελθόντος. Ο χρόνος στις μικρές αυτές ιστορίες κινείται με άνεση από το παρόν στο παρελθόν μέσα από τις αναπολήσεις των πρωταγωνιστών των οποίων κοινό σημείο , όπως είπαμε, είναι η καλή σχέση με το κινητό τους και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο λόγος γραφής των ιστοριών είναι ρέων, εναργής, μεστός, αφαιρετικός, και έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον ποιητικό λόγο. Είναι ένας σύγχρονος λόγος που ενσωματώνει και εναλλάσσει στο ίδιο αφηγηματικό πλαίσιο λέξεις λόγιες, της καθομιλουμένης καθώς και ξένες λέξεις που έχουν καθιερωθεί στον καθημερινό διάλογο. Η εναλλαγή αυτή του λεξιλογίου δίνει ζωντάνια στην αφήγηση, καθώς γίνεται οικεία στον αναγνώστη ο οποίος αναγνωρίζει τρόπους δράσης και έκφρασης δικούς του, καθημερινούς. Ο αναγνώστης έρχεται κοντά με τους ήρωες, ταυτίζεται μαζί τους, διότι στις ιστορίες των πρωταγωνιστών διακρίνει ίσως τον εαυτό του. Αισθάνεται ότι οι ήρωες δεν είναι εξιδανικευμένοι, αλλά απλοί άνθρωποι που ζουν παρόμοιες καταστάσεις με αυτές που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο.

Ο συγγραφέας περιγράφει, με λυρισμό και ποιητική διάθεση την τοπογραφία των πόλεων, και τα στιγμιότυπα δράσης των ηρώων άλλοτε με χιούμορ, περιπαιχτική διάθεση ή σαρκασμό σεβόμενος, όμως, του ήρωες του και τις αποφάσεις τους.

Στο Η Χριστίνα είναι αλλού περιγράφει: «Οι πρώτες καραμελωμένες ψιχάλες του Σαββατοκύριακου κατέφτασαν με ύπουλο, αλλά δυνατό κρότο».

Στο Πορτοκαλί αγάπη, λέει: «Το καθυστερημένο τραίνο διασκέδασης με μοναδικό επιβάτη το ετεροχρονισμένο εγώ μου, χωρίς κάποια καθορισμένη πορεία σφύριξε την αποψινή λήξη με τελευταία μπουγάτσα στην Έλλη».

Στο Όνειρο καρδιάς διαπιστώνει: «Μέσα στη φάμπρικα της λογικής υπάρχει κάτι το επαναστατικό. Μία άναρχη τάξη εκδηλώνει τη δική της συμπαράσταση στο απαθές ταυτόσημο του μυαλού».

Η συλλογή διηγημάτων: Δεν είναι το μήλο. Είναι μιλιά είναι ένα αισιόδοξο βιβλίο που εκπέμπει θετική ενέργεια. Ο αναγνώστης με την πρώτη ματιά ελκύεται από τον όμορφο συνδυασμό χρωμάτων του εξωφύλλου. Προχωρώντας στην ανάγνωση το σίγουρο είναι ότι το περιεχόμενο των λόγων του συγγραφέα δεν θα τον απογοητεύσει, διότι θα περάσει ευχάριστα και εποικοδομητικά με τα στιγμιότυπα της ζωής των ηρώων και ίσως πάρει κάποιες απαντήσεις σε δικές του ανησυχίες και ερωτήματα.

Αργυρώ Χατζηπαναγιώτου (Argy57)

*Ο Γιάννης Μυλόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τις πρώτες του ιστορίες τις έγραψε στην τετάρτη δημοτικού και από τότε δε σταμάτησε να διαβάζει αυτά που γράφει, όπου κι αν βρίσκεται. Σπούδασε Marketing, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Management Οργανωσιακής Αλλαγής και Κοινωνικές Επιστήμες αποκτώντας ακαδημαϊκούς τίτλους από τα πανεπιστήμια Kingston και Sheffield της Μεγάλης Βρετανίας. Εξειδικεύτηκε στη Δημιουργική Γραφή της σύγχρονης επιχειρηματικότητας και της στρατηγικής επικοινωνίας μέσω του Business Storytelling. Εργάζεται ως Creative Consultant και Digital Business Storyteller για την παραγωγή περιεχομένου σε εφαρμογές ψηφιακής οικονομίας της δημιουργικής βιομηχανίας. Η δουλειά του έχει αναγνωριστεί από αξιόλογα επιστημονικά ιδρύματα, επιχειρήσεις και διεθνείς οργανισμούς στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Το έργο «Δεν είναι το Μήλο. Είναι η μιλιά» είναι το πρώτο του ατομικό βιβλίο λογοτεχνίας

Το βιβλίο θα το βρείτε :  ΕΔΩ