ΤΟΥ ΔΡΆΜΑΛΗ, Δημοτικό τραγούδι

                                    
                                                                  (Ιούλιος 1822)

Ο Μαχμούδ πασάς, ο επιλεγόμενος Δράμαλης και καταγόμενος από την Δράμα της Μακεδονίας, διορίστηκε από το Σουλτάνο σερασκέρης στρατιάς τριάντα χιλιάδων περίπου πεζών και ιππέων, κατέβηκε από την Λάρισα στην Ανατολική Ελλάδα για να εισβάλλει στην Πελοπόννησο και να
καταπνίξει την επανάσταση των Ελλήνων, με την βοήθεια του τουρκικού στόλου στον Κορινθιακό και Αργολικό  κόλπο. Μη βρίσκοντας καμία αντίσταση στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και στα Μέγαρα, κατέλαβε τον  Ακροκόρινθο, και προήλασε στην Αργολική πεδιάδα δια μέσου των αφύλακτων στενών των Δερβενακίων, όπου απέτρεψε την παράδοση της τουρκικής φρουράς του Ναυπλίου και ακύρωσε την συναφθείσα συνθήκη της παραδόσεως. Οι Έλληνες συγκεντρωθέντες στους Μύλους της Λέρνης και στις πηγές του Ερασίνου, υπό την στρατηγεία του Κολοκοτρώνη, τον απασχόλησαν για  πολύ χρόνο με την πολιορκία της ακροπόλεως του Άργους Λαρίσης και κατέστρεψαν όσα περισσότερα τρόφιμα μπόρεσαν. Ο Κολοκοτρώνης προβλέποντας δε ότι θ' αναγκασθεί ο Δράμαλης να υποχωρήσει στην Κόρινθο, κατέλαβε τα στενά των Δερβενακίων με 2500 περίπου άνδρες με αρχηγό τον Νικηταρά. Και όταν την 26 Ιουλίου 1822 επεχείρησε ο στρατός του Δράμαλη να περάσει από τα στενά υπέστη καταστροφή, έκτοτε δε ο Νικηταράς ονομάσθηκε Τουρκοφάγος. Οι διαφυγόντες στην Κόρινθο αποδεκατίστηκαν από τις στερήσεις και τις ασθένειες, και ο ίδιος Δράμαλης πέθανε στην Κόρινθο.

Φύσα μαϊστρο δροσερέ κι' αέρα του πελάγου,

να πας τα χαιρετίσματα 'ς του Δράμαλη τη μάννα.

Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες

'ς το Δερβενάκι κείτονται, 'ς το χώμα ξαπλωμένοι.

Στρώμά χουνε τη μαύρη γης, προσκέφαλο λιθάρια

και γι' απανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη.

Κ' ένα πουλάκι πέρασε και το συχνορωτάνε.

"Πουλί, πως πάει ο πόλεμος, το κλέφτικο ντουφέκι;

-Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης,

και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά 'ς τα χέρια".

Γράμματα πάνε κ' έρχονται 'ς των μπέηδων τα σπίτια.

Κλαίνε ταχούρια για άλογα και και τα τζαμιά για Τούρκους,

κλαίνε μανούλες για παιδιά, γυναίκες για τους άνδρες.

Από τη δίγλωσση έκδοση του Πανεπιστημίου: Castilla-La Mancha, 2006

Canciones del pueblo griego (Selección)

                                                                          N. G. Politis

            

                           

                                                    DE DRÁMALIS

                                                        (Julio 1822)

Majmud Pachá, de sobrenombre Drámalis por su ascedencia de Drama de Macedonia, nombrado por el sultán seraskeris (jefe) de un ejército de unos treinta mil infantes y jinetes, pasó de Larisa a la Grecia oriental, para irrumpir en el Peloponeso y sofocar el levantaminto de los griegos, con la ayuda de una flota turca en el golfo de Cirinto y en el Argólico. Al no encontrar ninguna resistencia en la Grecia continental oriental ni en los estrechos de Megáride, ocupó Acrocorínto, abandonado por los griegos, y a través de los desguarnecidos desfiladeros de Dervenaki avanzó hacia la llanura argólica, donde impidió que la guarnición turca de Nauplio efectuara a la rendición ya concertada, anulando el acuerdo convenido de la entrega. Los griegos, concentrándose en Milos de Lerni y en las fuentes de Erasino, al mando de Colocotronis, le hicieron perder mucho tiempo en el asedio de la acrópolis de Argos de Larisa, y después de destruir cuantos viveres pudieron, le pusieron en un gran apuro por la carencia de recursos. Previendo Colocotronis que Drámalis se vería obligado a retirarse a Corinto, ocupó los desfiladeros Dervenakios con unos dos mil quinientos hombres bajo el mando de Nikitarás. Cuando el 26 de julio de 1822 el ejército de Drámalis intentó cruzar por los desfiladeros sufrió un gran desastre y, desde entonces, Nkitarás fue llamado Turcófago. Los que huyeron a Corinto aquel día y los siguientes fueron diezmados por las privaciones y las enfermedades y el propio Drámalis murió en Korinto.

Húmedo aire del noroeste, viento de alta mar, sopla,

y llévale mis saludos a la madre de Drámalis.

Porque los beyes de Rúmeli y los agás de Drámalis,

ahora en Dervenaki yacen, en la tierra tendidos.

La negra tierra es su cama, las piedras sus almohadas,

y el resplandor de la luna como manta los tapa.

A un pajarillo que pasa muchas veces pregunta:

"Ave, ¿cómo va la guerra y el fusil de los cleftes?"

"Delante va Nikitarás, detrás Colocotronis,

y, más allá, espada en mano, los elenos los siguen."

Cartas iban y venian a casa de los beyes.

Llora la cuadra al caballo, los mihrabs por los turcos,

llora la madre por su hijo, la mujer por su esposo.

Canciones del pueblo griego (Selección)

                                                            N. G. Politis

                                 Traducción de Francisco Martín García 

                                   y Aurora Golder Fernández