Η Φλανδρώ

 

Γράφει η Αργυρώ Χατζηπαναγιωτου

Από τις λαϊκές παραδόσεις της Σκιάθου που έχουν σχέση με το μαρμάρωμα. Μεταμόρφωση ανθρώπου σε μάρμαρο ή πέτρα. Η ιστορία της Φλανδρώς που πέτρωσε βρίσκεται στη συλλογή λαϊκών παραδόσεων του Νικόλαου Πολίτη. 

Η Φλανδρώ
Στα χρόνια των παλαιών Ελλήνων ήταν μια κόρη αρχοντογεννημένη που την έλεγαν Φλανδρώ. Φλανδρώ σημαίνει: η γυναίκα που αγαπά τον άνδρα της. Φλανδρώ, λοιπόν, την ονόμασαν και Φλανδρώ ήταν. Αγάπησε τον άνδρα της ολόψυχα, μέχρι που έχασε όλα τα καλά του κόσμου και για το λόγο αυτό έγινε πέτρα.

Τα χρόνια εκείνα ένας καραβοκύρης, όμορφο παλληκάρι είδε τη Φλανδρώ και την αγάπησε. Αμέσως τη ζήτησε, την αρραβωνιάστηκε και όταν σκάρωσε καινούργιο καράβι την παντρεύτηκε. Σαν έγινε ο γάμος έριξε το σκαρί στη θάλασσα και έφυγε για ταξίδι.

Η Φλανδρώ αγνάντευε τη θάλασσα από το γιαλό και μαύρισε η ψυχή της, ξεκόλλησε. Να βαστάξει τον πόνο του αποχωρισμού δεν μπόρεσε. Αγνάντευε και έκλαιγε, πικρά, με μαύρο δάκρυ. Και τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα κύματα, τα κύματα πικράθηκαν, θύμωσαν, αγρίεψαν και θέριεψαν και στο δρόμο τους βρήκαν το καράβι και έπνιξαν τον άνδρα της Φλανδρώς, που ποτέ πια δεν θα ξαναγύριζε στο νησί του.

Και η Φλανδρώ γύριζε και ξαναγύριζε στο έρημο ακρογιάλι καρτερώντας, περίμενε κι αγνάντευε. Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια και το καράβι δεν φαινόταν πουθενά. Και η Φλανδρώ καταράστηκε τη θάλασσα και έκλαψε μέχρι που τα μάτια της στέρεψαν και στέγνωσε η ψυχή της. Παρακάλεσε η Φλανδρώ τον θεό να την κάνει πέτρα. Και την άκουσε ο θεός και την έκανε βράχο, ξέρα, σε σχήμα ανθρώπου. Και η μορφή της φαίνεται ακόμα σε εκείνο το ακρογιάλι. Χτυπά το κύμα και βογγά πάνω στην πέτρινη μορφή της, και το δικό της βογγητό γίνεται ένα με το βογγητό της θάλασσας.
Προσαρμογή κειμένου Α.Χ.