35 (La voz a ti debida), Pedro Salinas

[35]

Οι ουρανοί είναι ίδιοι.

Γαλανοί, γκρίζοι, μαύροι,

επαναλαμβάνονται πάνω

από την πορτοκαλιά ή την πέτρα:

μας φέρνει κοντά να τους κοιτάμε.

Τα αστέρια απαλείφουν

τόσο μακρινά που είναι,

τις αποστάσεις του κόσμου.

Αν θελήσουμε να βρεθούμε

ποτέ μην κοιτάξεις μπροστά:

όλα είναι γεμάτα από αβύσσους

από ημερομηνίες και από λόγια.

Αφήσου τελείως να επιπλεύσεις

πάνω στη θάλασσα ή στο γρασίδι

ακίνητος, πρόσωπο στο ουρανό.

Θα αισθανθείς να βυθίζεσαι

αργά, προς τα ύψη

στη ζωή του αέρα..

Και θα συναντηθούμε

πάνω στις διαφορές

τις ανίκητες, αμμουδιές,

βράχους, χρόνια, μόνοι πια

κολυμβητές ουράνιοι

ναυαγοί των ουρανών.

Pedro Salinas

Απόσπασμα από (La voz a ti debida, 1939)
Απόδοση από τα Ισπανικά: Αργυρώ Χ.