ΕΝΘΎΜΙΟΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΌΛΕΩΣ, Νίκος Εγγονόπουλος

Πάνω εις τη μαρμάρινη την προκυμαία του ανακτόρου
εναποθέσανε σε διαστήματα ως έγγιστα κανονικά
ψηλούς σωρούς τα ξύλα
που έφεραν τα καϊκια από τα μακρυνά
παράλια δάση



κι' άλλοι σωροί είναι από ψιλούς
λεπτούς κορμούς σαν κορμί κόρης
κι' άλλοι σωροί από
θεώρατα μεγάλα
δέντρα


και βρέχει συνεχώς και η επίμονη βροχή μουσκεύει
τ' άχαρα τα ξύλα
και γυαλίζουνε τα μάρμαρα του πλακόστρωτου
καθώς το νερό ατέλειωτα τα πλένει και τα ξαναπλένει


κι' ο ουρανός βαρύς μαζύ και μαύρος
- άραγες ποιος ξέρει τι ώρα της ημέρας νάναι;-
καμμιάν ελπίδα δε στέργει για να δώση


(η απέναντι όχθη έχει χαθή
λες δεν υπήρξε)


κι' η θάλασσα είναι μουντή κι' αγριεμένη
σαν οι πυκνές οι στάλες της βροχής που τη βαράνε
νάχουν ξυπνήσει μέσα της μια μάνητα τεράστια
που με τι κόπο τηνέ
συγκρατάει


άλλος κανείς σε τούτο το ερημικό τοπίο δε μοιάζει νάναι
πάρεξ μονάχα εγώ- ο ίδιος-
ορθός ως στέκω με τα κόκκινα μαλλιά μου μουσκεμένα
να κολλούνε απάνω εις το μέτωπό μου
της αγάπης τα βάσανα μ' έχουν φέρει στο ευγενικό το περι-
            γιάλι
κι' όλο ο νους μου είναι σε μιαν υπέροχη
υπερήφανη μαγνόλια
όπου σ'α αυτά τα μέρη εδώ
θάλλει κι ανθίζει
Νίκος Εγγονόπουλος

(από τα Ποιήματα, Β΄, Ίκαρος 1977)

RECUERDOS DE CONSTANTINOPLA


sobre el muelle de mármol del palacio
se han depositado a distancias aproximadamente regulares
altas pilas de madera
que los bárcos trajero de lejanas
costas boscosas


unas son pilas de finos
y esbeltos troncos como cuerpos de muchachas
y otras de grandes 
descomunales
árboles


y llueve sin cesar y la persistente lluvia empapa
la madera sin gracia
y brillan los mármoles del embaldosado
que el agua interminablemente lava y vuelve a lavar


y el cielo está pesado y oscuro
-¿quién sabe acaso qué hora del día es?-
no permite abrigar ninguna esperanza


(la orilla de enfrente ha desaparecido
diríase que nunca existiño
y el mar está opaco y revuelto
como si las gruesas gotas de lluvia que lo abruman
hubieran despertado en sus entrañas una furia monstruosa
que con gran esfuerzo
logra contener


nadie más parece estar en este desolado lugar
excepto yo - yo mismo-
que permanezco de pie con mis rojos cabellos empapados
y pegados a la frente
los tormentos del amor me han traído a esta noble playa
y toda mi mente está en una espléndida
y soberbia magnolia
que en esta región 
arraiga y florece


Nikos Engonópulos
Traducción: Horacio Castillo