Γράφει η Αργυρώ Χατζηπαναγιώτου
Πολλές ήταν οι ιστορίες της κατοχής που μου έλεγε ο πατέρας τις χειμωνιάτικες νύχτες, " μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο" (όπως λέει και ένα τραγούδι χρόνων περασμένων).
Κι εκείνος μικρό παιδί δέκα ετών ήταν όταν ξέσπασε ο πόλεμος του 1940 και ακολούθησε στη συνέχεια η γερμανική κατοχή. Ένα παιδί που γύριζε με τα αδέλφια του στα βουνά, στον Τρελό(Υμηττός) για να μαζέψουν ξύλα που μετά θα τα πουλούσαν για να εξοικονομήσουν το φαγητό της ημέρας.
Ιστορίες παιδιών σαν εκείνον που προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Παιδιών πεινασμένων που γύριζαν στους δρόμους για να βρουν ένα ξεροκόμματο.
Ιστορίες για ηρωικά παιδιά, τους σαλταδόρους, όπως τους έλεγαν, που ανέβαιναν κρυφά στα γερμανικά αυτοκίνητα που μετέφεραν τρόφιμα και τα ξαλάφρωναν από το φορτίο τους.
Μου έλεγε, όμως, και ιστορίες θλιβερές, για ένα παιδί στις Τζιτζιφιές στην Καλλιθέα (εκεί γεννήθηκε ο πατέρας), που το όνομά του δεν το συγκράτησα, αλλά μου έμεινε στα αυτιά η κραυγή της αγωνίας του, καθώς "τρελαμένο " από την πείνα γύριζε στους δρόμους και φώναζε: "πεινάω και ξινά τα τρώω"... Κι ένα πρωί το βρήκαν στην άκρη του δρόμου με την κοιλιά τουμπανιασμένη...
Μου έλεγε για τα παιδιά που πάλευαν μεταξύ τους μέσα σε ένα λάκκο και οι Γερμανοί στρατιώτες από πάνω, κάνοντας χάζι και κοροϊδεύοντας, στοιχημάτιζαν για τον νικητή που θα έπαιρνε το τρόπαιο του αγώνα: Μια μουχλιασμένη κουραμάνα... Α.Χ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου