Τάσος Αθανασιάδης(1963): Σκέψεις για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία

Το αίτημα για μα ευρωπαϊκή ομοσπονδία, όπου ένας υπερεθνικός νόμος θα συνενώνει κράτη με διαφορετικές παραδόσεις με κοινές όμως ιδεολογικές επιδιώξεις και συμφέροντα, γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικό όσο τα φονικά όπλα αχρηστεύουνε τα μέτωπα του πολέμου και η ταχύτητα τα σύνορα.

Θάναι, άραγε, η σωτήρια διέξοδος που θ' αποτρέψει την ιδεολογική "πόλωση", όπως πιστεύουν οι πρωτεργάτες της; Θα προκαλέσει νέους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις κοινοπολιτείες, όπως δογματίζουν οι ραβδοσκόποι της Ιστορίας; Δεν είναι το θέμα που έχω σκοπό να αναπτύξω εδώ.

Ενώ, όμως το ιδανικό του Κούντεντορφ-Καλλέργη και του Αριστείδη Μπριάν γίνεται στην εποχή μας μια πραγματικότητα, έστω και κατά στάδια, στη συνείδηση όσων βλέπουν την "Ελληνική διάρκεια" σαν εύνοια των θεών, το ερώτημα "πως θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτα τα εθνικά χαρακτηριστικά μας σε μιαν ευρωπαϊκή ομοσπονδία, που είναι γέννημα κι ανάγκη των καιρών;" ξαναφέρνει στην επικαιρότητα - με ιδιαίτερη μάλιστα τώρα οξύτητα- το θέμα της "Ελληνικότητας", καθώς το είχανε συλλάβει και διακηρύξει πολλές προσωπικότητες στην πολιτιστική Ιστορία μας. ανάμεσά τους, -ας επιμείνω από τώρα- ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξε ο πιο φανατικός.

Μολονότι έχουν μεσολαβήσει απ' το θάνατό του δυο φονικώτατοι παγκόσμιοι πόλεμοι, πολλά κράτη εξαφανίστηκαν απ' το χάρτη, ενώ άλλα περισώθηκαν για να αφήσουνε  χώρο σε νεοδημιούργητα, οι περιοχές που ο Περικλής Γιαννόπουλος είχε επισημάνει σαν "άκρες" στα πνευματικά σύνορα της πατρίδας μας γιατί προβάλλουνε  την αυυθεντική φυσιογνωμία της μείνανε στις θέσεις τους.

Έτσι, εκθέτοντας το κήρυγμά του, θα ιστορήσω τη ζωή του, όπως θα ιστορούσα τη ζωή ενός συγχρόνου μας Έλληνα, που βλέποντας το ρεύμα ενός ισοπεδωτικού διεθνισμού να μπάνει στο σπίτι του, -στον τρόπο που σκέπτεται, που εκφράζεται, που συναλλάσσεται, που τρέφεται, που διασκεδάζει, -για να εξαφανίσει, αργά και ύπουλα, κάθε ιδιοτυπία του, καθώς και τον πνευματικό νεοπλουτισμό, που προσαρμόζεται αστόχαστα στις ξενόφερτες μόδες ενώ δεν του λείψανε ποτέ τα ελληνικά πρότυπα, δεν διστάζει να  επισημάνει τον κίνδυνο, -το βλέπουμε όλοι μας, - με την πύκνωση των διεθνών συναλλαγών, την τουριστική έλξη της πατρίδας μας, την καθημερινή μας ενημέρωση, σε ό,τι σκέπτεται, λέγει και κάνει, ο Έξω κόσμος, είναι περισσότερο από βέβαιος, Είναι παρών.

Απόσπασμα από το Δοκίμιο του Τάσου Αθανασιάδη, "Ο Περικλής Γιαννόπουλος. Ψυχοβιογραφικό Δοκίμιο" στο περ. Νέα Εστία, τ. 852, σ. 19, Αθήναι, 1 Ιανουαρίου 1963