ΣΟΝΕΤΟ IV (Pablo Neruda)

Θα θυμηθείς εκείνο το παράξενο φαράγγι

όπου τα παλλόμενα αρώματα αναρριχήθηκαν,

πότε-πότε ένα πουλί ντυμένο

με νερό και βραδύτητα: φορεσιά του χειμώνα.

Θα θυμηθείς της γης τα δώρα:

άγριο άρωμα, χρυσαφένια λάσπη,

χορτάρια θαμνώδη, ρίζες τρελλές,

αγκάθια μαγικά σαν σπαθιά.

Θα θυμηθείς τα άνθη που έφερες,

άνθη σκοτεινά και νερό σιωπηλό,

άνθη σαν μια πέτρα αφρώδη.

Και εκείνη η φορά υπήρξε όπως ποτέ και πάντα:

πηγαίνουμε εκεί όπου δεν υπάρχει ελπίδα

και βρίσκουμε αυτό που μας προσμένει.

                       Pablo Neruda

                   De  Cien sonetos de amor

                Μετάφραση από τα ισπανικά: Αργυρώ Χ.

SONETO IV

Recordarás aquella quebrada caprichosa

adonde los aromos palpitantes treparon,

de cuando en cuando un pajaro vestido

con agua y lentitud: traje de invierno

Recordarás los dones de la tierra:

irascible fragancia, barro de oro,

hierbas del mattoral, locas raíses,

sortilegas espinas como espadas.

Recordarás el ramo que trajiste,

ramo de sombra y agua con silencio,

ramo como una piedra con espuma.

Y aquella vez fue como nunca y siempre:

vamos allí donde no espera nada

y hallamos todo lo que está esperando.

Pablo Neruda

De Cien sonetos de amor