Συμμετρία Ονείρου. Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου

Απόψε περιπλανήθηκα
Σαν δακτυλικό αποτύπωμα
Πάνω στους χάρτες των εγκοσμίων.




Επιστρέφω στη συμμετρία του ονείρου
Με το πρόσωπό μου στον ήλιο
Και δε φοβάμαι τις διαστάσεις του αναλλοίωτου
Δεν φοβάμαι την άβυσσο
που άνοιξε
στα χέρια μου

Σκοτεινή πληγή
Κι ό,τι αγγίξω χάνεται
Σε μια προέκαταση πόνου.

Εγώ είμαι που ζητώ
κι εγώ είμαι που θέλω
Όρθια
Πάνω στα κύματα της εγκόσμιας ποιότητας
Με τα μαλλιά μου να τροφοδοτούν τους ανέμους
Και τα μάτια μου να χάνονται
Στο όραμα του παραδείσου.
Εγώ είμαι που πονώ
Κι εγώ είμαι που εκ βαθέων κράζω
Όρθια
Πάνω στα παλιρροϊκά κύματα
της εγκοσμιότητάς μου
Αρμενίζω με το σώμα μου πλεοούμενο
Και καλώ τους κοσμικούς ήχους
Να σημαδέψουν την πορεία μου
τρέμω


Μην κοιμηθώ
Το εγκόσμιο ενύπνιο
Και δεν ακούσω τη φωνή
Και δεν ακούσω το κάλεσμα των Καιρών
Που συνορεύουν το σώμα μου
Συνορεύουν τα ονειρά μου
Συμμετία του Αόρατου και
αφανής
αρμονίη



Τρέμω μην κοιμηθώ

Όρθια

Πάνω στη χαίτη των κυμάτων

Και χάσω το δρόμο

Και βυθιστώ στα εγκόσμια τοπία μου

Άστρα νεκρά παγωμένων καιρών


Και χάσω το δρόμο

Και βυθιστώ

Στην Ερημία.


Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Ποίηση Όγδοη
Περπατώ και ονειρεύομαι